Samen zijn we honderd-negen-en-dertig!
Hij zeventig, ik steeds elf maanden jonger.
Het is niet waar, althans zo voelt het niet.
Toen mijn grootouders die leeftijd hadden
waren het oude mensen. Nou ja,ze hadden
wel twee wereldoorlogen meegemaakt;
wij slechts ene.
Mijn grootmoeder die maar van haar negende
tot haar elfde naar school ging,
was een autodidact.Ze leerde zichzelf lezen.
Tot op hoge ouderdom las ze elke dag de krant
en bracht haar omgeving op de hoogte van
het "laatste nieuws," al las ze dan wel
" de Gazet van Antwerpen."
Mijn man leest nog de krant, omdat de PC
hem niet zoveel zegt.
Daar ben ik blij om, dan wordt er niet gevochten,
noch voor het ene, noch voor het andere.
Vechten, of beter bekvechten, dat doen we
al lang niet meer. Als je kunt berekenen
dat we in het beste geval nog tien - vijftien
of misschien twintig jaar te samen hebben,
kunnen we die best in alle seriniteit doorbrengen.
En geduld hebben, dat is het enige dat werkt.
Als ik graag iest zou willen veranderen,
bv. aan de inrichting van onze woning
dan moet ik heel subtiel te werk gaan.
Alleen zo kan ik hem overtuigen, want o
een man wil zo graag heer en meester zijn
in his castle!
En de "landlady"?
Zij houdt de vinger aan de pols.
Want "samen", dat is een geschenk,
zeker als het al zovele jaren duren mag.
Dit is een ode aan het leven,
aan alles wat we gekregen hebben,
de liefde en de trouw.
Ook leed werd ons niet bespaard,
maar met moed en volharding hebben we
steeds samen een goede weg gebaand,
tot op vandaag!
sommigen nemen mij dit een beetje kwalijk
maar ik kan niet anders dan schrijven:
"aan Gods Zegen, is alles gelegen."
Dankbaar
ria
