Vroeger schreef ik met een pen, een vulpen,
van mijn vader gekregen toen ik achttien werd.
Nu krijgt men een auto, of een scooter,
maar ik was heel blij met mijn vulpen.
Ze had een mooie kleur, groen en blauw geaderd,
Met een zachte glans, zoals marmer past.
Het lederzakje was mals en mosgroen van kleur,
en vergezeld van wat wij toen noemde
“ een porte min “ en een stylo.
Een porte min, dat was en vulpotlood, dat
meestal erg fijn schreef en waarvan het potlood,
wij noemden het de ”minnekes “ regelmatig
moesten vernieuwd worden.
Ik hield het meest van mijn vulpen, die
in die tijd nog met een zuigpompje
van inkt moest worden voorzien.
Niet zo’n modern ding waar je alleen maar
een vulling moest insteken, neen
een vulpen met klasse én met een gouden pen!
Al zeg ik het zelf, in die tijd had ik een mooi geschrift.
En dank zij mijn vulpen schreef ik nog liever
dan ik ooit daarvoor had gedaan.
Schriftjes vol, schreef ik, meestal met verhalen
en anekdotes en toen het voor mijn moeder teveel werd
schreef ik ook de brieven naar haar vriendinnen
missionarissen, in Afrika en in Azië.
Ik ben eens gaan kijken op internet
wat zo’n geschenk de dag van vandaag kost.
Ik schrok, 1500 euro.
Wellicht was het in die tijd 1500 Bfr.
De waarde voor mij zat hierin dat ik ze
van mijn vader kreeg, als teken van waardering.
Ik was namelijk zijn "rechter" hand!
ria 25.11.08
(verhaal van 51 jaar geleden)
