Een oude kleerkast,
van toen mijn grootouders
langs moeders kant trouwden,
staat nog in ons huis.
Mijn moeder bracht ze mee,
toen ze hier kwam wonen.
Nadat mijn vader stierf,
vond ze hier een nieuwe thuis.
Niet alleen is het een kast
vol herinneringen,
maar tevens gevuld
met vele dierbare snuisterijen.
Ik maak me zorgen, om die kast
niet dat ze versleten is,
of in slechte staat,
maar ik vraag me af,
naar wie ze gaat,
als ik er niet meer ben.
Mijn man zegt,
'misschien de kringloopwinkel'
maar dat krijg ik niet
over mijn hart;
'teveel herinneringen'.
En plots, zo maar een idee,
een mooie kist,
voor mij, voor later!
ondertussen geef ik haar
nog een goede beurt,
gepoetst, geblonken
terwijl de boenwas geurt.
ria - 30 juli 2008
Mag ik nog even storen,
het gaat over die kleerkast,
misschien wil je graag het
verdere verloop even horen.
Die kast werd, zoals alles destijds
met de hand gemaakt.
stevig en solide,
zo ging dat...in die oude tijd.
Drie deuren, één met een spiegel
en met geslepen boord,
het hout ingelegd als parket,
echt een juweeltje,
zoals voor een jong koppel hoort.
De rug echter die moest vervangen,
is niet meer origineel,
ik vraag me af,
lig ik daar dan in het donker,
niet te eenzaam en gevangen?
De spiegel kan mijn redding zijn,
naar binnen gekeerd,
zie ik dan mezelf liggen,
mijn andere ik…
daarmee is toch niets verkeerd?
En blijft mijn ziel alleen nog over,
dan valt over mij het grote verdikt,
hoe ik geleefd heb, rijk of sober;
vriendelijk, of chagrijnig,
voor anderen of voor het eigen “ik”!
En in Gods spiegel zie ik dan
mijn hobbelige, lange leven.
Ik vertrouw erop dat Hij, God
mij voor al mijn zonden en tekorten,
Zijn barmhartige vergiffenis zal geven.
ria - 19 januari 2009
