zaterdagnamiddag...
We hebben onze kleinkinderen voor een paar uurtjes achtergelaten onder de goede zorgen van een lieve tante.
Op een drafje even naar 't stad...een terrasje om een hapje en een drankje.
Het is bijzonder druk, we schuiven aan, maar de genieters schuiven niet op.
Dan maar even bij een bejaard echtpaar aangeleund, hij een Westmalle en zij een pintje.
Mogen we hier even wachten tot er een tafeltje vrijkomt?
"Met plezier" en mijnheer voegt er aan toe, "misschien volgt er wel een gesprekje."
We moeten niet lang wachten, hij is 96, zij 89, ik had ieder van hen minstens 10 jaar jonger geschat. ze lachen gecharmeerd.
Hij heeft pas nog een volledige checq-up gehad, kerngezond. maar hij heeft dan ook een prima dokter.
Sinds zijn tachtigste moet hij iedere dag twee trappisten drinken en verder geen enkel ander medicament, lacht hij. Zij voegt er aan toe "alleen spijtig dat je niets terugtrekt van de mutualiteit", beiden proesten het uit.
Mijn broodje gezond is rijkelijk gevuld met verse groenten en lekkere kaas, het wordt bovendien niet koud, dus je kan tussendoor wel eens pauzeren.
Geen half uur later hebben we minstens twintig gezamelijke kenissen, van aan de Noordzee, tot in de Kempen.
Eventjes is het gesprek ernstig als het gaat over de toekomst van kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Mijnheer vertelt dat hij nog niet zo lang geleden een kerel had ontmoet die vond dat wij allemaal Arabisch moeten leren. Hij schudt zijn hoofd en zegt: "wij zullen dat niet meer meemaken, maar..." en zij zucht.
Ik navigeer het gesprek in een andere richting, of ze altijd in de stad hebben gewoond? Ja, hij is een echte sinjoor, zij heeft hem van uit de kempen gevolgd, ruim 60 jaar geleden. Haar taal verraadt het nog.
Ik bestel een tweede koffietje en mevrouw doet teken dat zij graag zou opstappen, om nog eens langs de winkels te gaan en zo naar huis.
Ze wonen op het vijfde, en hebben een mooi uitzicht over de stad.
Met een glimlach zegt hij, "mijn vrouw is baas in de keuken en ik over al de rest, maar...ze doet altijd haar zin," en beiden proesten het weer uit.
We hebben onze kleinkinderen voor een paar uurtjes achtergelaten onder de goede zorgen van een lieve tante.
Op een drafje even naar 't stad...een terrasje om een hapje en een drankje.
Het is bijzonder druk, we schuiven aan, maar de genieters schuiven niet op.
Dan maar even bij een bejaard echtpaar aangeleund, hij een Westmalle en zij een pintje.
Mogen we hier even wachten tot er een tafeltje vrijkomt?
"Met plezier" en mijnheer voegt er aan toe, "misschien volgt er wel een gesprekje."
We moeten niet lang wachten, hij is 96, zij 89, ik had ieder van hen minstens 10 jaar jonger geschat. ze lachen gecharmeerd.
Hij heeft pas nog een volledige checq-up gehad, kerngezond. maar hij heeft dan ook een prima dokter.
Sinds zijn tachtigste moet hij iedere dag twee trappisten drinken en verder geen enkel ander medicament, lacht hij. Zij voegt er aan toe "alleen spijtig dat je niets terugtrekt van de mutualiteit", beiden proesten het uit.
Mijn broodje gezond is rijkelijk gevuld met verse groenten en lekkere kaas, het wordt bovendien niet koud, dus je kan tussendoor wel eens pauzeren.
Geen half uur later hebben we minstens twintig gezamelijke kenissen, van aan de Noordzee, tot in de Kempen.
Eventjes is het gesprek ernstig als het gaat over de toekomst van kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Mijnheer vertelt dat hij nog niet zo lang geleden een kerel had ontmoet die vond dat wij allemaal Arabisch moeten leren. Hij schudt zijn hoofd en zegt: "wij zullen dat niet meer meemaken, maar..." en zij zucht.
Ik navigeer het gesprek in een andere richting, of ze altijd in de stad hebben gewoond? Ja, hij is een echte sinjoor, zij heeft hem van uit de kempen gevolgd, ruim 60 jaar geleden. Haar taal verraadt het nog.
Ik bestel een tweede koffietje en mevrouw doet teken dat zij graag zou opstappen, om nog eens langs de winkels te gaan en zo naar huis.
Ze wonen op het vijfde, en hebben een mooi uitzicht over de stad.
Met een glimlach zegt hij, "mijn vrouw is baas in de keuken en ik over al de rest, maar...ze doet altijd haar zin," en beiden proesten het weer uit.
En terwijl hij rechtstaat zegt hij: "als zij gelukkig is, dan ben ik het ook".
En de honderden rimpeltjes in zijn mooi mannelijk gelaat glimlachen mee.
Wat een mooi en gelukkig koppel. Hopelijk blijven ze nog een hele tijd samen en gezond.
ria
ria
