in de tuin van de
herinneringen,
spelend in het licht,
blijdschap die
kleeft aan je huid, als
op een hete zomerdag.
ik was weer kind en
wandelde aan je hand
- zo tastbaar -
ginds, op dat stille plekje
waar je zo van hield,
ik ben er zeker van,
was jij bij ons.
wij, de kinderen
samen, zoals weleer,
jaar na jaar en
keer op keer.
95 zou je zijn,
als altijd
herinnerd en bemind
maar nu ik ouder ben
en meer begrijpen zal,
het moedige van jouw leven,
glanzend als een rein kristal
in eerlijkheid
geloof en zelfgave.
jouw taak was af,
de zorgen en het lijden
de vreugde en de pijn
maar ook het “samen
met ons moeke”
zo diep gelukkig zijn.
ik kijk niet om, maar
voer in mijn bagage
het (h)eerlijke van
jouw leven,
van je
edele persoonlijkheid;
bedankt vake
en
tot weerzien !
kempen - 22.08.2004 rb.
